" ระหว่างเรื่องราวสวยงามที่สร้างขึ้นจากคำลวงหลอกกับความจริงอันโหดร้าย เธออยากฟังเรื่องไหนหรือครับ? "

 

 

​

✬  บทที่ต้องการ :: ตุ๊กตาแห่งเนเวอร์แลนด์

 

 

 

✬ ชื่อ -นามสกุล :: บรู๊คลิน เซจ || Brooklyn Sage

                   {{ Brooklyn - มาจากคำว่า Brooke และ Lyn ที่แปลรวมกันว่า ความรักและสิ่งสวยงาม

                   {{ Sage - ผู้มีปัญญา

                   {{ ทั้งหมดจึงอาจหมายความว่า ผู้ที่เพรียบพร้อมทั้งปัญญา ความงามและความรัก

 

     ชื่อเล่น :: บรู๊ค || Brook

 

     อาชีพ :: นักเขียน

 

     สัญชาติ :: อังกฤษ

 

 

 

✬ รูปร่างภายนอก ::

 

          วัยเด็ก > เด็กชายเชื้อสายอังกฤษแท้เจ้าของใบหน้ากลมอุดมด้วยชั้นเนื้อหนังกับเรือนผมสั้นยุ่งเหยิงสีบลอนด์ทองสว่างนุ่มลื่นดุจเส้นไหมที่ถูกถักทออย่างดี รายละเอียดบนใบหน้าถือว่าน่ารักสมวัยจนถูกกล่าวขานว่าเป็นเสมือนตุ๊กตาน่ากอดตัวหนึ่งเลยทีเดียว ด้วยคิ้วเรียวหนาเป็นเส้นเห็นได้ชัด นัยน์ตากลมโตสีอเมทิสต์คู่งามดั่งอัญมณีอันล้ำค่าและสุกสว่างเมื่อยามต้องแสง จมูกเล็กรั้นเชิด ริมฝีปากเรียวบาง กับพวงแก้มยุ้ยสีชาดดูน่าหยิกทำให้ใครที่พบเห็นก็ต่างเอ็นดูไปตามๆกัน บรู๊คลินในวัยเด็กมีรูปร่างอวบอ้วนแต่ไม่ถึงกับอ้วนมากจนเกินไป รูปร่างเตี้ยเล็กกว่าเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เรื่องพละกำลังเรียกว่าเหนือกว่าหลายขุมเลยล่ะ!

 

          วัยผู้ใหญ่ > จากเด็กชายอ้วนจ้ำม่ำขี้แยแปรเปลี่ยนเป็นหนุ่มเงียบดูสุขุมวัย 23 ปี เค้าโครงใบหน้าที่เคยกลมกลายเป็นโครงหน้าเรียวรูปไข่ดูหล่อเหลา เรือนผมสีบลอนด์ยุ่งและหน้าม้าถูกเฉปัดไปทางด้านข้าง องค์ประกอบบนใบหน้างดงามราวกับประติมากรรมชิ้นเอกที่ถูกเสกสรรมาอย่างสมบูรณ์แบบ เส้นคิ้วหนาโก่งดุจคันศร นัยน์ตาเรียวสีลาเวนเดอร์ภายใต้ขนตาแพหนาที่มักฉายแววอ่อนโยนอยู่เสมอ ดั้งจมูกโด่งเป็นสันแนวตามฉบับชาวยุโรป ริมฝีปากหยักได้รูปสวย ผิวกายขาวสว่างอมชมพูไร้ร่องรอยแผลเป็นใดๆ สรีระของชายหนุ่มนั้นแข็งแรงไร้ไขมันส่วนเกิน รูปร่างที่เคยเตี้ยเล็กกลับกลายเป็นสูงโปร่งดูแข็งแรง ลาดไหล่หนาใหญ่ดูสง่า มีกล้ามเนื้อประดับตามร่างกายบ้างตามประสาคนดูแลสุขภาพ พูดได้เต็มปากเลยว่าลักษณะรูปร่างของชายหนุ่มนั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากพอสมควรเมื่อเทียบจากวัยเด็ก

 

     ส่วนสูง/น้ำหนัก :: ตอนเด็ก - 1.50 M || 73 Kg. , ตอนโต - 1.85 M || 72 Kg

 

 

 

✬ อุปนิสัย :: 

 

สุขุม ใจเย็น อ่อนโยน

 

          บรู๊คลินเป็นคนมีมารยาทในการฟัง เขารู้ว่าเวลาไหนควรพูด รู้จักจังหวะในการแสดงความคิดเห็นของตัวเอง นั่นทำให้ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่กับเขาจะรู้สึกสบายใจแม้เพียงแค่ระบายให้ฟังโดยที่ตัวเขาไม่ได้แนะความเห็นอะไรเลยก็ตาม เป็นคนหัวอ่อนยอมรับฟังคำวิจารณ์ของคนอื่น นั่นก็เพื่อเอามาพัฒนาตนเอง เลือกฟังคำติเตียนแล้วนำมาปรับปรุง ส่วนคำด่าทอที่หาสาระไม่ได้ก็เลือกที่จะเมินเฉยไม่รับฟัง ซึ่งถ้าเป็นตัวเขาเมื่อสมัยก่อนคงร้องไห้ขี้มูกโป่งไปตั้งแต่ที่ตนเองถูกวิจารณ์เสียแล้ว บรู๊คลินจัดการเรื่องอารมณ์ของตัวเองได้ดี ไม่แสดงออกมากจนเกินไปแต่ก็ไม่ใช่ว่านิ่งเฉยไปเสียทุกอย่าง เขาก็ยังคงยิ้ม เสียใจ ดีใจ โกรธ โมโหเหมือนอย่างคนธรรมดา แต่เพียงแค่เจ้าตัวระมัดระวังในการแสดงออกทั้งทางกายและวาจาก็เท่านั้นเอง

 

          ไม่เคยมีใครเห็นบรู๊คลินโกรธจัดจนถึงขั้นระเบิดออกมา ส่วนตัวแล้วเจ้าตัวเป็นคนที่มีความอดทนสูง เวลาหงุดหงิดก็ไม่โมโหร้ายใส่ใคร แต่เลือกที่จะฝืนยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินหนีไปอย่างเงียบๆเพื่อไปสงบสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้ปะทุจนควบคุมไม่ได้ นั่นทำให้บางคนมองว่าเขาเป็นคนเก็บกด ทว่าบรู๊คลินก็พอใจกับสิ่งที่ตัวเองทำและคิดว่าการอดทนอดกลั้นนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องเเล้ว

 

รักสันโดษ โลกส่วนตัวสูง

 

          ชายหนุ่มชอบการอยู่คนเดียวมากกว่าการรวมกลุ่ม จะรู้สึกสบายใจมากถ้าได้อยู่คนเดียว ให้เวลากับตัวเองในห้องเงียบๆ เขาหลีกเลี่ยงการเข้าสังคมที่เขาไม่คุ้นชิน ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทก็อย่าหวังว่าเขาจะโผล่หน้ามาให้เห็น หลายๆคนที่ติดตามนิยายของเขาก็ต่างอยากเจอตัวจริง แต่เพราะเขาไม่ชอบปรากฎตัวให้เป็นที่สนใจจึงไม่ไปงานแจกลายเซ็นหรืองานเปิดตัวแนวนั้นตลอด แต่ถ้าบรรณาธิการหรือเพื่อนนักเขียนชวนไปด้วย เขาก็ไปตามคนอื่นๆ แต่ก็ไม่เปิดเผยตัวจนกว่าจะมีคนทักตัวเขาเอง จึงจะบอกไปตามตรงว่าเขาคือนักเขียนชื่อดังที่หลายคนถามหา....แต่หลังจากนั้นเขาก็จะเริ่มเซ็งนิดหน่อยที่จะต้องมาเซ็นลายเซ็นให้พวกแฟนคลับจนมือหงิก แต่ใครมันจะไปปฏิเสธได้ เพราะถ้าไม่มีแฟนคลับหรือคนอ่าน เขาก็ไม่มีทางเป็นนักเขียนที่โด่งดังจนมาถึงขนาดนี้หรอก

 

          ถึงแม้จะอายุ 23 แล้ว แต่เจ้าตัวก็ไปงานสังสรรค์นับครั้งได้ เขาไม่ค่อยปลื้มแสงสีและความวุ่นวายอะไรมากเท่าไหร่ ยิ่งเพลงแด๊นซ์น่าปวดหัวก็ยิ่งทำให้เจ้าตัวอยากกลับบ้าน พ่วงด้วยการที่ถูกสาวๆรุมล้อมก็ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วนจนต้องใช้มุกขอตัวเข้าห้องน้ำเสมอ

 

เป็นคนมีจินตนาการสูง ชอบพูดแฝงความหมายที่มีนัยยะ

 

          เป็นผลพวงจากการที่เคยอาศัยอยู่ในเนเวอร์แลนด์ในวัยเด็ก จินตนาการคือความคิดที่ไม่มีขอบเขต ไม่มีที่สิ้นสุด และไม่มีคำว่าถูกหรือผิดใดๆ ซึ่งเขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีจินตนาการที่กว้างไกล เขาชอบถ่ายทอดสิ่งที่ตัวเองคิดหรือสิ่งที่ตัวเองพบเจอผ่านตัวหนังสือ นั่นทำให้เขาตัดสินใจเป็นนักเขียนนิยายวัยรุ่นและนิทานก่อนนอนเพื่อสร้างความจรรโลงใจให้แก่ผู้อ่าน บรู๊คลินชอบการตีความ ชอบอะไรที่เป็นแนวนามธรรมหรือต้องใช้ทักษะเชื่อมโยง ต้องอาศัยจินตนาการและความรู้ทางภาษาอีกเล็กน้อยเพื่อเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร จนเจ้าตัวติดนิสัยการพูดที่ค่อนข้างซับซ้อนเล็กน้อยจนคนฟังอาจจะต้องขมวดคิ้วพร้อมนึกในใจว่าทำไมต้องพูดจามีลับลมคมในอะไรขนาดนั้น ชายหนุ่มเองก็พยายามพูดจาให้เถรตรง เข้าใจง่ายขึ้น แต่มันก็ซึมจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว

 

          ครอบครัว ญาติและมิตรสหายมักพูดเสมอว่าให้เขาหางานอะไรที่ดูมั่นคงกว่าการเป็นนักเขียนไส้แห้ง ซึ่งตัวเขาเองก็วางบรรดาหนังสือของตนเองที่ได้รับรางวัลให้อีกฝ่ายเงียบๆพร้อมส่งยิ้มบางๆอย่างไม่พูดอะไร เป็นการหักหน้ากลายๆตามแบบฉบับของเจ้าตัวนั่นเอง ในเมื่อสิ่งที่เขาทำก็คือความสุขของเขา ซึ่งก็ไม่ได้ไปเบียดเบียนคนอื่น ก็ถือว่ามันเป็นสิทธิ์ของเขาเองที่จะเลือกอาชีพที่ตัวเองอยากทำไงล่ะ

 

เป็นพวกรักความสมบูรณ์แบบอย่างไม่เปิดเผย

 

          เรียกว่าทุกอย่างต้องเป็นระเบียบ มีขั้นตอนเป็นแบบแผนเป๊ะๆอย่างที่ตัวเองต้องการ คือเขาไม่ได้ไปบังคับใครหรือบอกใครว่าต้องทำแบบนี้หรือแบบนั้น แต่ถ้าเห็นงานของคนอื่นไม่เรียบร้อย เขาก็จะแอบไปช่วยทำให้มันดูเรียบร้อยสะอาดตาอย่างเงียบๆไม่บอกใคร เช่นเดียวกันกับงานเขียนของเขา บรู๊คลินใช้เวลาเขียนเรื่องนึงนานอยู่พอสมควร เขียนแล้วก็ลบแล้วก็เขียนอีกแล้วก็ลบอีกแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าตัวเองจะพอใจ ถ้ามีความคิดเจ๋งๆสองอย่างขึ้นไปเเล่นเข้ามาในหัวก็จะเริ่มโลเลตัดสินใจไม่ถูก ทว่าเขาจะไม่กดดันตัวเองด้วยการเร่งเขียนหรือเค้นความคิดที่ตัวเองมีออกมาใช้ เพราะมันทำให้งานเขียนของเขาออกมาเละเทะ อ่านแล้วไม่เห็นภาพหรือนึกภาพไม่ออก แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะย้ำคิดย้ำทำอยู่กับที่โดยไม่สนวันเวลา อย่างน้อยเขาต้องเขียนให้ได้อย่างต่ำหนึ่งหน้า เพื่อที่จะเขียนให้เสร็จทันพร้อมส่งต้นฉบับไปให้บรรณาธิการ ถ้าไม่นับเรื่องอาชีพของเขา อย่างอื่นที่แสดงความเคี่ยวของเจ้าตัวคือเรื่องเวลาและความสะอาดล่ะ

 

          บรู๊คลินไม่ค่อยบ่นพร่ำเพรื่อ แต่ถ้าเห็นอะไรที่น่าตะขิดตะขวงใจก็อาจจะมีบ่นแบบนิ่มๆประมาณว่า " ครั้งหน้าเผื่อเวลามาให้เร็วกว่านี้หน่อยนะครับ " หรือไม่ก็ " ความสะอาดเป็นเรื่องสำคัญนะครับ " อะไรทำนองนี้

 

 

     ลักษณะการพูดจา :: บรู๊คลินเป็นคนมีเนื้อเสียงทุ้มหวาน บางครั้งก็ติดเสียงสูงเล็กๆ ซึ่งเขาจะแทนตัวเองว่า ' ผม ' เสมอ เวลาเรียกคนอื่นก็จะ ' คุณ / เธอ ' แล้วแต่ตามลำดับความสนิท แต่ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนชายหรือเพื่อนสาว เขาก็จะเรียกว่า ' เธอ ' เหมือนกันหมดเวลาพูดก็จะพูดด้วยท่าทางอ่อนน้อม สุภาพ ไร้คำผรุสวาทใดๆออกจากปากเจ้าตัว

 

{{ อารมณ์ดี - จะพูดพร้อมส่งรอยยิ้มบางๆให้ เป็นรอยยิ้มที่มีสเน่ห์ดึงดูดคนมองมากเลยล่ะ

 

" ขอบคุณนะครับที่ติดตามผลงานของผมตลอดเลย "

" ไว้เจอกันนะ "

" อือฮึ ถ้าเธอชอบ ผมก็ชอบเหมือนกัน "

" การเขียนนิยายมันทำให้ผมมีความสุขครับ เหมือนเวลาที่เธอทำในสิ่งที่เธอชอบ เธอก็จะมีความสุขใช่ไหมล่ะ? "

 

{{ อารมณ์เรียบนิ่ง - พูดจาปกติ สุภาพและอ่อนน้อม

 

" อา....ถ้ามีจุดบกพร่องตรงไหนบอกได้เลยนะครับ "

" เก็บภาพความทรงจำอันสวยงามแบบนี้ไว้นะครับ เพราะว่าอีกไม่นาน....ฝันร้ายที่แท้จริงกำลังจะมาล่ะ "

" เนเวอร์แลนด์ยังอยู่ในใจผมเสมอครับ ทุกๆคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับผมเองก็เช่นกันนะ "

" เรื่องบางเรื่องที่ดูไม่น่าเชื่อถือบางครั้งก็เป็นความจริงครับ "

 

{{ อารมณ์ไม่ดี โกรธ เศร้า - ก็จะเงียบ ทำจิตใจให้สงบแล้วถึงจะพูดออกมา

 

" ถ้าผมพูดอะไรไม่เข้าหูใครต้องขอโทษด้วยนะครับ "

" .....ผมผิดเองครับ ขอโทษครับ "

" ผมไม่ได้ประชดอะไรครับ ผมหมายความว่าแบบนั้นจริงๆ "

" ผมเสียใจที่ทำตามสิ่งที่ตัวเองสัญญาไว้ไม่ได้....ผมเสียใจจริงๆครับ "

 

{{ Extra

 

" ผมอ้วนเตี้ยม่อต้อเหรอ....ฮึก " // ตอนเด็ก ถ้าถูกล้อเลียนมากๆจะเริ่มเบะปากร้องไห้

" ไม่กลับบ้านไม่ได้เหรอครับ? " // ตอนเด็ก เมื่อถึงเวลาต้องไปทำสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันให้สำเร็จ

" อื้ม! ผมสัญญาว่าผมจะกลับมานะ! " // ตอนเด็ก เป็นคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับทิงเกอร์เบลล์

 

" ทุกคนจำผมไม่ได้หรือครับ? ผมเองนะ บรู๊คลินไงครับ ฮะๆ " //แล้วทุกคนก็จะอึ้ง ในขณะที่เขายังหัวเราะแห้งๆให้

" ความรักเหรอ? อ-เอ่อ....เราคุยเรื่องนิยายกันดีกว่านะ " //เวลาที่เริ่มมีคนถามซอกแซกก็จะเปลี่ยนเรื่องทันที

 

     ประวัติคร่าวๆ :: บรู๊คลินเป็นบุตรชายของศาตราจารย์ในมหาวิทยาลัยและพยาบาลสาวเจ้าของแล็ปวิจัยเซลล์เม็ดเลือด เขาเป็นเด็กที่มีพื้นฐานทางครอบครัวที่ปานกลาง ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ลูกไม่ค่อยดีนัก แต่เขาได้รับการศึกษาที่ดี ทั้งบิดาและมารดาเป็นผู้ปราดเปรื่องมากความสามารถทางวิชาการ บรู๊คลินเป็นเด็กฉลาด อาจไม่เข้าขั้นอัจฉริยะแต่ก็หัวดีพอที่จะสอบเข้าโรงเรียนระดับหัวกะทิได้ ถึงแม้เด็กชายจะเป็นคนที่มีไอคิวสูงอย่างไร แต่กลับสวนทางกับอีคิวของเขา

 

          บรู๊คลินเป็นเด็กขี้อาย ขาดความมั่นใจและไม่กล้าแสดงออก เขามักจะหลบอยู่ในมุมมืดอยู่ตลอดเวลาและไม่ต้องการเป็นที่สนใจในสายตาผู้คน นั่นทำให้เพื่อนในห้องต่างล้อเลียนว่าเขาเป็นตุ๊ดบ้างแต๋วบ้าง จนเขาขยาดกับการเข้าสังคม ถึงแม้จะเป็นสังคมวัยเรียนเล็กๆที่มีอยู่ไม่ถึง 20 คนก็ตาม แต่เพราะสายตาเหยียดหยามเหล่านั้น แถมด้วยความที่เขาทั้งอ้วนทั้งเตี้ย หน้าตาก็ยังหวานเหมือนผู้หญิงดูไม่กล้าสู้คนก็ยิ่งทำให้โดนรังแกหนักเข้าไปใหญ่.....

 

          จะไปบอกพ่อแม่ก็ยิ่งทำให้โดนดุ การอยู่ครอบครัวที่เคร่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ยิ่งทำเอาเด็กชายสูญเสียความมั่นใจ คำพูดเดิมๆซ้ำๆที่พ่อแม่กรอกหูเขามาตลอดทั้งชีวิตในวัยเด็กที่เขายังจำได้ไม่มีวันลืม " โตแล้วหัดทำตัวให้เข้มแข็งซะบ้าง! ขืนแกยังทำตัวแบบนี้ต่อไปคนอื่นเขาจะมองว่าพ่อแม่อย่างพวกฉันเลี้ยงแกมาไม่ดี น่าขายหน้าจริงๆ... " แต่ละวันเขาไม่อยากไปโรงเรียนเลยสักนิด แม้แต่ที่บ้านก็ยังรู้สึกว่ามันไม่น่าอยู่เหมือนเคย เขาจึงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง....ปาฏิหารย์ก็ปรากฏขึ้นโดยที่เด็กชายไม่ทันได้ตั้งตัว....

 

" เธอจะบินได้! เธอจะได้ทำในสิ่งที่เธออยากทำ! มีเรื่องสนุกๆกำลังรอเธออยู่ล่ะ! "

 

" จับมือฉันไว้นะ เราจะไปเนเวอร์แลนด์ด้วยกัน "

 

          บรู๊คลินคิดว่าเขาคงตาฝาดที่เห็นปีเตอร์แพนและทิงเกอร์เบลล์ ดินแดนมหัศจรรย์ที่อีกฝ่ายพูดถึงคงเป็นแค่เรื่องโกหก....แต่เมื่อได้สัมผัสกับดินแดนแห่งความฝันที่ตัวเขาไม่เคยรับรู้ก็พบว่านี่ล่ะ คือสิ่งที่เขาต้องการ

 

          แม้ว่าดินแดนแห่งนี้จะทำให้เขามีความสุขมากเพียงใด ได้พบสังคมใหม่ๆ มิตรสหายใหม่ๆที่อบอุ่นและเป็นมิตรกับเขา ต่อให้ทิงเกอร์เบลล์จะช่วยให้เขาเป็นเด็กที่มีความมั่นใจมากขึ้น ต่อให้ปีเตอร์ แพนพาเขากับสมุนติดตามไปทำเรื่องราวสนุกๆ ความเป็นจริงก็ยังอยู่เหนือจินตนาการอยู่ดี บรู๊คลินยังคงรับรู้ว่าวันหนึ่ง....เขาจะต้องกลับไปยังที่ๆเขาเคยจากมา

 

" ผมสัญญาว่าผมจะกลับมานะ! เธอต้องรอผมนะทิงเกอร์เบลล์! "

 

          คำสัญญานั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา บรู๊คลินกลับไปที่บ้าน กลับไปแสดงจุดยืนว่าชีวิตของเขา เขาจะเป็นคนกำหนดเอง เมื่อไปที่โรงเรียน เขาก็เริ่มพูดจาเข้าหาเพื่อนฝูงมากขึ้น อาจไม่ได้เข้าหาทุกคน แต่คนอื่นก็รู้สึกได้ว่าเขามีท่าทีไม่ขี้เเยเหมือนแต่ก่อนแล้ว บรู๊คลินมีความมั่นใจมากขึ้น บวกกับการที่เขาตั้งใจออกกำลังกายยืดความสูงและลดน้ำหนักก็ทำให้เริ่มมีคนเข้าหามากขึ้น แต่เรื่องราวแห่งจินตนาการแสนสนุกก็ยังตรึงในหัวใจไม่เคยลืมเลือน.....ซึ่งนั่น เป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทางนักเขียนนิทานเด็กและนิยายวัยรุ่นในเวลาต่อมา....

 

          เขาเล่าเรื่องช่วงเวลาที่เขาอาศัยอยู่ในเนเวอร์แลนด์มาเขียนเป็นนิทานก่อนนอนของเด็ก และปรับแต่งเนื้อหาให้ดูน่าสนใจมากขึ้นลงในนิยายแฟนตาซีของวัยรุ่น ซึ่งเนื้อเรื่องก็เป็นที่ต้องตาของบรรณาธิการของสำนักพิมพ์เป็นอย่างมาก หลังจากที่ตีพิมพ์ครั้งแรก เรื่องของเขาก็ดังเป็นพลุแตก ขึ้นชาร์ตหนังสือขายดีเพียงแค่สัปดาห์แรกที่ลงจำหน่ายจนได้รางวัลมากมายมาครอบครอง

 

          ชื่อเสียง เงินทอง บรู๊คลินได้ทุกอย่างอย่างที่ครอบครัวและตัวเขาเองหวังเอาไว้....หากทว่า รู้ตัวอีกทีเขาก็ไม่อาจทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับทิงเกอร์เบลล์เสียแล้ว เขาจะไม่มีทางกลับไปยังเนเวอร์แลนด์ได้อีกต่อไป

 

แต่เนเวอร์แลนด์เป็นสาเหตุที่ทำให้เขามีวันนี้ได้ สัญญาที่เขาเคยให้ไว้ เขาก็ต้องทำอย่างที่เขาเคยพูดอยู่แล้วล่ะ

 

" ไม่ว่ายังไง....ผมจะกลับไปที่เนเวอร์แลนด์อีกครั้ง "

 

 

✬ งานอดิเรก :: อ่านนิยาย || ถ่ายรูป || เขียนนิยายหรือนิทาน

 

     ชอบ :: 

 

          {{ ดอกทานตะวัน - มันสวยในสายตาของเขา ยิ่งในยามเช้าช่วงเวลาที่ดอกทานตะวันหันหน้ารับแสงแดดก็ยิ่งรู้สึกว่ามันสวย

          {{ หิมะ - เขาชอบเวลามันตกในหน้าหนาว หลักๆคือชอบปั้นตุ๊กตาหิมะก็แค่นั้นแหละ

          {{ แตงกวาดอง - เอาจริงๆคือชอบกินของดอง แต่ที่ชอบที่สุดคงจะเป็นแตงกวาดองนี่ล่ะ

          {{ ขนมปังเบเกิล - เอาไว้เป็นขนมปังกินยามเช้าคู่ชาเอิร์ลเกรย์ ยิ่งโรยงาดำแล้วเขาก็ยิ่งชอบเลย

 

     ไม่ชอบ :: 

 

          {{ แสงสีและปาร์ตี้ - เขารู้สึกว่ามันเสียงดังไปหน่อย

          {{ ความแออัด - เขาจะรู้สึกอึดอัดมาก แถมบางคนก็เหงื่อซก กลิ่นตัวจากใครก็ไม่รู้มารวมกันจนแทบอ้วก

          {{ ความสกปรก - ไม่ใช่พวกอนามัยจัดอะไรนะ แต่แค่ขอโต๊ะไม่รกไม่มีคราบฝุ่นก็พอ

          {{ คนที่มาไม่ตรงเวลา - จะมาสายแค่5นาทีก็ถือว่ามาสายอยู่ดีนั่นล่ะ

 

     กลัว/แพ้ ::

 

          {{ [กลัว] สมองไม่แล่น - ช่วงที่คิดอะไรไม่ออกจะเป็นอะไรที่เขากลัวมาก เพราะมันกระทบกับหน้าที่การงานของเขาพอควร

          {{ [แพ้] แอลกอฮอล์ - ดื่มมากผื่นจะขึ้นเต็มตัว แต่ถ้าดื่มนิดหน่อยเพื่อเข้าสังคมก็ไม่เป็นไร

 

 

 

❧ ความสามารถพิเศษ :: มีทักษะการตีความทางภาษา || พูดได้ 3 ภาษา [ อังกฤษ,สเปน (มีปัญหาเรื่องสำเนียงนิดหน่อย),ฝรั่งเศส ]

 

     พลังพิเศษ :: อ่านใจ [ ใช้ได้เพียง 1 นาทีครึ่งอย่างมากที่สุดและใช้ได้เฉพาะในยามคับขันเท่านั้น ]

 

     อาวุธ :: ธนู

 

 

 

❧ เพิ่มเติม :: 

 

{{ เสียงของบรู๊คลินคือเสียงแนว Troye Sivan แต่หวานกว่านิดหน่อย

{{ ถึงจะดูติ๋มๆหงิมๆแต่ก็สูบบุหรี่บ้างเวลาเครียด แถมตอนที่สูบแล้วใส่แว่นทรงกลมของเจ้าตัวก็ทำให้ลุคคูลหน่อยๆ

{{ นามปากกาของบรู๊คลินคือ White Panther

{{ สายตาสั้นมาก เป็นผลจากการมองจอคอม แต่เจ้าตัวเลือกที่จะใส่คอนแท็กเลนส์

{{ เป็นพวกหล่อเสียของ แทนที่จะใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์เพื่อสร้างฐานแฟนคลับก็เลือกที่จะไม่เปิดเผยตัวตน